NASZ KOSCIOL
Nasz Kościół nie jest nową, powstałą w ostatnim stuleciu wspolnotą wiernych. Należymy do jedenego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła założonego przez Jezusa Chrystusa. Biskup Hodur napisał w 1930 roku "ludzka organizacja, Polski Narodowy Katolicki Kościół został zorganizowany wśród ludności polskiej na emigracji w Ameryce w 1897 roku jako instytucja Boża, która istniała od jego ustanowienia przez Jezusa Chrystusa w Jerozolimie" (Katechizm PNKK). W XIX wieku wielu Polaków wyemigrowało do Stanów Zjednoczonych w poszukiwaniu gospodarczej, politycznej i religijnej wolności.
Formalnie, Polski Narodowy Katolicki Kościół został zorganizowany w Scranton, Pennsylvania, 14 marca 1897. W 1904 Polacy z pięciu sąsiednich stanów USA dołączylii do PNKK. PNKK jest Kościołem otwartym dla wszystkich bez wzgęldu na pochodzenie, rasę czy światopogląd. Dlatego jesteśmy Kościołem Katolickim.
OBEJRZYJ!
Formalnie, Polski Narodowy Katolicki Kościół został zorganizowany w Scranton, Pennsylvania, 14 marca 1897. W 1904 Polacy z pięciu sąsiednich stanów USA dołączylii do PNKK. PNKK jest Kościołem otwartym dla wszystkich bez wzgęldu na pochodzenie, rasę czy światopogląd. Dlatego jesteśmy Kościołem Katolickim.
OBEJRZYJ!
Scranton - kolebka PNCC
Genezą powstania polskiego Kościoła w Scranton był konflikt jaki wybuchł w najstarszej polskiej parafii p.w. Najsłodszego Serca Jezusa i Maryi pomiędzy wiernymi a ks. proboszczem Ryszardem Austem. Wiernym początkowo szło o wgląd w fundusze parafialne. Wybrali więc spośród siebie komisję, która chciała przeprowadzić kontrolę gospodarczej działalności księdza. Gdy to się nie udało, zwrócono się do biskupa O'Hary aby uporządkował zaniedbaną parafię. Lekceważące potraktowanie przez biskupa prośby delegacji doprowadziło do ostrego konfliktu. W jedną z niedziel w październiku 1895 r. wierni nie chcieli wpuścić proboszcza do świątyni.. Ks. R. Aust wezwał policję, doszło do bijatyki. Kilka osób aresztowano i wtedy to zrodziła się myśl budowy nowego kościoła, przy czym w pierwotnych zamierzeniach miał to być kościół rzymskokatolicki dla Polaków. Biskup ordynariusz wyraził zgodę na budowę. Gdy obok starego kościoła stanął nowy, pomyślano o duszpasterzu. Zgromadzenie parafialne w dniu 14 marca 1897 r. wybrało ks. Franciszka Hodura (ówczesnego wikariusza z innej parafii) na proboszcza. To samo zgromadzenie uchwaliło kilka podstawowych zasad, które najpierw obowiązywały tylko ich parafię, by później wejść w skład Konstytucji PNKK. W odnośnej uchwale zgromadzenia czytamy m.in.: "Na większą cześć Boga w Trójcy Jedynego, ku uczczeniu Najświętszej Maryi Panny i św. Stanisława, patrona, zbudowaliśmy nowy polski kościół, by w nim gromadził się lud u stóp Przedwiecznego, czerpał światło wiary i miłości, które są fundamentem żywota na tym świecie i w wieczności; by zaś ten przybytek Boży wzniesiony za grosz ciężko zapracowany nie przeszedł w obce ręce, lecz służył swemu celowi i pozostał jako pamiątka dla dzieci i wnuków obecnego pokolenia i był świadectwem wiary ludu polskiego w Ameryce, postanawiamy wszyscy, którzyśmy się przyczynili do zbudowania tej świątyni, co następuje: 1.Kościół ma być inkorporowany jako Kościół polski pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa i Męczennika na imię i własność parafii św. Stanisława w Scranton, Pa. Opiekunami majątku mają być wybrani przez parafię członkowie.2. Na czele parafii stoi ksiądz, mający w sprawach wiary władzę niczym nie skrępowaną.3. Majątkiem parafialnym zarządza komitet (w składzie: przewodniczący, sekretarz i skarbnik), wyłaniany przez parafię. Komitet jest odpowiedzialny przed księdzem i parafią".
Wierni parafii p.w. św. Stanisława nie chcieli zrywać z Rzymem. Z prawd dotychczas przez nich wyznawanych nie odrzucili żadnej. Pragnęli tylko reformy w ustroju społeczno-administracyjnym Kościoła. Nie zgadzali się z tym, że naród polski nie miał żadnego wpływu na wybór biskupów i księży dla siebie przeznaczonych. Ks. F. Hodur i delegacja wiernych zawiozła petycję (podpisaną przez 5000 osób) do Rzymu (pocz.1889 r.), by wręczyć ją papieżowi Leonowi XIII. Prosili w niej o:
1. Przedstawiciela Polaka w gremium biskupów Stanów Zjednoczonych, który by był zarazem pośrednikiem między ludem polskim, Stolicą Apostolską a biskupami amerykańskimi i orędownikiem spraw tego ludu.
2. Zgodę na unarodowienie własności kościelnych, tj. by majątki kościołów polskich zapisane w sądach na wybranych przez parafię.
3. Przyznanie ludowi tych praw, które ma w Europie tzw. kollator, czyli patron, a mianowicie, by przy obsadzaniu probostwa biskup zwracał się do wiernych o zgodę na obsadę danego księdza
4. Prowadzenie administracji finansowej kościoła przez ludzi z łona parafian wybranych, a przez księdza uznanych.
Odpowiedź Rzymu była negatywna. Na zwołanym zgromadzeniu parafialnym 18 września 1898 r. scrantonianie postanowili nie wracać pod jurysdykcję biskupa rzymskiego. W odpowiedzi na to, w dniu 2 października 1898 r. biskupi rzymskokatoliccy (bp ordynariusz O'Hara i jego pomocnik bp Hoban) nałożyli na ks. F. Hodura ekskomunikę, która objęła również wszystkich jego "zbuntowanych parafian". Rozpoczęła się legalizacja prawna autonomii parafii. Odpowiednią w tej sprawie petycję, podpisaną przez kilka tysięcy parafian, zgodnie z obowiązującą procedurą, złożono w Legislaturze stanu Pensylwania w celu zarejestrowania parafii i wydaniu jej tzw. czarteru, tzn. formy prawnej jako związku wyznaniowego uznawanego przez Urząd Stanowy. Jednocześnie zrazu przyjęto dla niego nazwę "Polskiego Kościoła Reformowanego". Ostatecznie zatwierdzenie tej nazwy nastąpiło w Sądzie Powiatowym Lackawanna County dopiero we wrześniu 1902 r., co zostało parafowane 6 stycznia 1903 r. W związku z nieziszczeniem się nadziei, które wiązano z memoriałem przestawionym w Rzymie, ogłoszeniem ekskomuniki, fiaskiem pertraktacji mających na celu pojednanie ks. F. Hodura i skupionych wokół niego wiernych z biskupem rzymskokatolickim (bp O'Hara) , scrantonianie zdecydowali się na przekształcenie niezależnego ruchu religijnego w autonomiczny Kościół. Formalna i skuteczna uchwała w tej sprawie zapadła na I Synodzie w Scranton, 6-8 września 1904 r. Rozproszone dotąd niezależne parafie polskie nawiązały ze sobą więzy. Tak powstał PNKK, Polski Narodowy Katolicki Kościół. W czasie obrad synodalnych:
a. uznano, że więź z Kościołem Rzymskokatolickim została zerwana całkowicie;
b. dokonano wyboru biskupa, którym został ks. F. Hodur, Rady Kościoła;
c. uchwalono Konstytucję Kościoła;
d. przyjęto rezolucję wyrażającą lojalność wobec przybranej ojczyzny - Stanów Zjednoczonych;
e. zadeklarowano dołożenie wszelkich starań, aby życiem i postępowaniem przyczynić się do dobrego imienia Polski na obczyźnie.
Włączenie PNKK w europejski nurt starokatolicyzmu nastąpiło z chwilą nadania sakry biskupiej ks. F. Hodurowi 29 września 1907 r. w Utrechcie przez starokatolickiego arcybiskupa Gerardusa Gulę. W ten sposób PNKK zachował sukcesję apostolska. Po zjednoczeniu się Diecezji Starokatolickiej w Chicago z ośrodkiem scrantońskim oraz po przejściu pod jurysdykcję biskupa F. Hodura niezależnego ośrodka w Buffalo, Polski Narodowy Katolicki Kościół stał się jedynym reprezentantem polskiego niezależnego ruchu religijnego Celem pierwszym, nadrzędnym, PNKK było dążenie do uchronienia polskiej imigracji w Ameryce od zapowiadającego się jej wynarodowienia oraz uratowania dla przyszłej wolnej Polski. Celem pośrednim było bronienie interesów ekonomicznych i kulturalnych polskiego wychodźstwa oraz podtrzymywanie jego świadomości narodowej. Pierwsza w języku polskim Msza św. - Pasterka w dniu 24 grudnia 1900 r. - stała się niezwykłym przeżyciem dla obecnych w niej Polaków. Za przykładem ks. F. Hodura zaczęto wprowadzać język ojczysty do liturgii niemal we wszystkich innych polskich parafiach "niezależnych", nie związanych jeszcze formalnie z ośrodkiem scrantońskim. Odwrócono również ołtarze, przodem do ludu.
Wierni parafii p.w. św. Stanisława nie chcieli zrywać z Rzymem. Z prawd dotychczas przez nich wyznawanych nie odrzucili żadnej. Pragnęli tylko reformy w ustroju społeczno-administracyjnym Kościoła. Nie zgadzali się z tym, że naród polski nie miał żadnego wpływu na wybór biskupów i księży dla siebie przeznaczonych. Ks. F. Hodur i delegacja wiernych zawiozła petycję (podpisaną przez 5000 osób) do Rzymu (pocz.1889 r.), by wręczyć ją papieżowi Leonowi XIII. Prosili w niej o:
1. Przedstawiciela Polaka w gremium biskupów Stanów Zjednoczonych, który by był zarazem pośrednikiem między ludem polskim, Stolicą Apostolską a biskupami amerykańskimi i orędownikiem spraw tego ludu.
2. Zgodę na unarodowienie własności kościelnych, tj. by majątki kościołów polskich zapisane w sądach na wybranych przez parafię.
3. Przyznanie ludowi tych praw, które ma w Europie tzw. kollator, czyli patron, a mianowicie, by przy obsadzaniu probostwa biskup zwracał się do wiernych o zgodę na obsadę danego księdza
4. Prowadzenie administracji finansowej kościoła przez ludzi z łona parafian wybranych, a przez księdza uznanych.
Odpowiedź Rzymu była negatywna. Na zwołanym zgromadzeniu parafialnym 18 września 1898 r. scrantonianie postanowili nie wracać pod jurysdykcję biskupa rzymskiego. W odpowiedzi na to, w dniu 2 października 1898 r. biskupi rzymskokatoliccy (bp ordynariusz O'Hara i jego pomocnik bp Hoban) nałożyli na ks. F. Hodura ekskomunikę, która objęła również wszystkich jego "zbuntowanych parafian". Rozpoczęła się legalizacja prawna autonomii parafii. Odpowiednią w tej sprawie petycję, podpisaną przez kilka tysięcy parafian, zgodnie z obowiązującą procedurą, złożono w Legislaturze stanu Pensylwania w celu zarejestrowania parafii i wydaniu jej tzw. czarteru, tzn. formy prawnej jako związku wyznaniowego uznawanego przez Urząd Stanowy. Jednocześnie zrazu przyjęto dla niego nazwę "Polskiego Kościoła Reformowanego". Ostatecznie zatwierdzenie tej nazwy nastąpiło w Sądzie Powiatowym Lackawanna County dopiero we wrześniu 1902 r., co zostało parafowane 6 stycznia 1903 r. W związku z nieziszczeniem się nadziei, które wiązano z memoriałem przestawionym w Rzymie, ogłoszeniem ekskomuniki, fiaskiem pertraktacji mających na celu pojednanie ks. F. Hodura i skupionych wokół niego wiernych z biskupem rzymskokatolickim (bp O'Hara) , scrantonianie zdecydowali się na przekształcenie niezależnego ruchu religijnego w autonomiczny Kościół. Formalna i skuteczna uchwała w tej sprawie zapadła na I Synodzie w Scranton, 6-8 września 1904 r. Rozproszone dotąd niezależne parafie polskie nawiązały ze sobą więzy. Tak powstał PNKK, Polski Narodowy Katolicki Kościół. W czasie obrad synodalnych:
a. uznano, że więź z Kościołem Rzymskokatolickim została zerwana całkowicie;
b. dokonano wyboru biskupa, którym został ks. F. Hodur, Rady Kościoła;
c. uchwalono Konstytucję Kościoła;
d. przyjęto rezolucję wyrażającą lojalność wobec przybranej ojczyzny - Stanów Zjednoczonych;
e. zadeklarowano dołożenie wszelkich starań, aby życiem i postępowaniem przyczynić się do dobrego imienia Polski na obczyźnie.
Włączenie PNKK w europejski nurt starokatolicyzmu nastąpiło z chwilą nadania sakry biskupiej ks. F. Hodurowi 29 września 1907 r. w Utrechcie przez starokatolickiego arcybiskupa Gerardusa Gulę. W ten sposób PNKK zachował sukcesję apostolska. Po zjednoczeniu się Diecezji Starokatolickiej w Chicago z ośrodkiem scrantońskim oraz po przejściu pod jurysdykcję biskupa F. Hodura niezależnego ośrodka w Buffalo, Polski Narodowy Katolicki Kościół stał się jedynym reprezentantem polskiego niezależnego ruchu religijnego Celem pierwszym, nadrzędnym, PNKK było dążenie do uchronienia polskiej imigracji w Ameryce od zapowiadającego się jej wynarodowienia oraz uratowania dla przyszłej wolnej Polski. Celem pośrednim było bronienie interesów ekonomicznych i kulturalnych polskiego wychodźstwa oraz podtrzymywanie jego świadomości narodowej. Pierwsza w języku polskim Msza św. - Pasterka w dniu 24 grudnia 1900 r. - stała się niezwykłym przeżyciem dla obecnych w niej Polaków. Za przykładem ks. F. Hodura zaczęto wprowadzać język ojczysty do liturgii niemal we wszystkich innych polskich parafiach "niezależnych", nie związanych jeszcze formalnie z ośrodkiem scrantońskim. Odwrócono również ołtarze, przodem do ludu.
Jestesmy wierni starokatolickiej tradycji pierwszych wiekow chrzescijanstwa
Dnia 30 listopada 2003 roku podczas spotkania w ramach Międzynarodowej Konferencji Biskupów Starokatolickich w Pradze, zaaprobowano decyzję o wykluczeniu spośród członków Utrechckiej Unii Starokatolików Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w USA (Polish National Catholic Church USA) za – jak to określono - „zbyt tradycjonalistyczną postawę”. W praktyce sprawa dotyczyła udzielania święceń kapłańskich kobietom, stosunku do homoseksualizmu i ekumenizmu. Polski Narodowy Kościół Katolicki w USA cieszy się bardzo dobrymi relacjami z Kościołem rzymsko-katolickim w USA. Po wielu latach wytężonej pracy teologów, historyków i kanonistów Watykan postanowił uznać ważność wszystkich sakramentów udzielanych w tym Kościele. Trwają też prace zmierzające do pełnego zjednoczenia z Rzymem. Gdy Kościoły członkowskie Unii Starokatolików w Utrechcie wydały zgodę o udzieleniu święceń kapłańskich kobietom w Kościołach starokatolickich w Austrii, Niemczech, Szwajcarii i Holandii, Polski Kościół Narodowy sprzeciwił się temu postanowieniu. W konsekwencji Unia skrytykowała Kościół o zbytni tradycjonalizm, źle pojęty i prowadzony ekumenizm oraz dyskryminowanie osób homoseksualnych. Unia Utrechcka powstał w 1889, zrzeszając Kościoły starokatolickie, które odłączyły się od Kościoła rzymsko-katolickiego po Soborze Watykańkim I. Pierwszym Kościołem starokatolickim był Kościół w Utrechcie, który oddzielił się od Rzymu jeszcze w XVIII wieku podczas tzw. „kontrowersji jansenistycznej”. Po Soborze Watykańskim I zaczęły do niego dołączać nowe Kościoły starokatolickie z Czech, Austrii, Niemiec, Szwajcarii i Stanów Zjednoczonych.Polski Narodowy Kościół Katolicki w USA powstał w XIX wieku wśród polskich emigrantów w Ameryce i Kanadzie. Jego twórcą był były kapłan rzymskokatolicki ks. Franciszek Hodur, który walczył o zachowanie polskiego języka i kultury w parafiach polskich emigrantów, a znajdując duży sprzeciw ze strony amerykańskiej hierarchii, głownie niemieckiego i irlandzkiego pochodzenia, postanowił o powołaniu do życia nowej wspólnoty eklezjalnej. W 1898 roku Rzym ekskomunikował ks. Hodura, który w 1907 roku przyłączył nowy Kościół do wspólnoty Kościołów starokatolickich w Utrechcie. W tym samym roku holenderski biskup starokatolicki wyniósł ks. Hodura na urząd biskupa i zwierzchnika Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego.
PODSTAWOWE ZASADY WIARY PNKK
1. Wiara w jednego Boga, jako podstawa religii objawionej, jest łaską Bożą. Powołaniem Kościoła jest szerzyć wiarę w Boga.
2. Kościół naucza, że istnieje jeden Bóg, Wszechmogący stwórca wszystkiego; On jest źródłem życia nadprzyrodzonego, jest celem wszystkich stworzeń, których losami kieruje sam w swej Opatrzności, zbawia przez zasługi Syna swego Jezusa Chrystusa i uświęca mocą Ducha Świętego. Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty stanowią Trójcę Świętą, w którą Kościół wierzy i czci Ją.
3. Trójca Święta - to dogmatyczne określenie, ujmujące istnienie Boga w Trzech Osobach. Zgodnie z nicejskim wyznaniem wiary Trójosobowy Bóg objawia się człowiekowi jako Ojciec, Syn Boży i Duch Święty, jednak każda z tych osób jest tym samym, jednym Bogiem, ale są oddzielnymi osobami, różniącymi się pochodzeniem i wzajemnymi relacjami.
4. Syn Boży stał się człowiekiem w osobie Jezusa Chrystusa, który jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, Zbawcą ludzi, który żył na ziemi, umarł za ich grzechy i zmartwychwstał.
5. Duch Święty - trzecia Boska Osoba Trójcy Świętej, pochodzi od Ojca i Syna. Pan Jezus nazywa Go "Duchem-Pocieszycielem", "Duchem Prawdy" ( J 15, 26-27).
6. Kościół w swej nauce wiary i moralności stoi na gruncie prawd objawionych zawartych w 72 kanonicznych księgach Pisma św., szczególnie Nowego Testamentu, a objaśnionych przez Tradycję kościelną.
7. Streszczeniem prawd wiary jest Wyznanie Wiary Nicejsko-Konstantynopolitańskie oraz Skład - Symbol Apostolski.
8. Tradycja Kościelna jest to nauka, którą głosił Kościół Święty pod natchnieniem Ducha Świętego , a która zawarta jest w orzeczeniach soborowych, w dokumentach kościelnych, w księgach liturgicznych i w pismach Ojców Kościoła.
9. Ojcowie Kościoła (Patres) byli to pisarze i teologowie we wczesnym chrześcijaństwie (do VIII wieku). Nauka starożytnych i wczesnośredniowiecznych Ojców Kościoła, a także dział teologii zajmujący się ich nauczaniem, nazywa się patrystyką.
10. Kościół wierzy w zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Jezusa Chrystusa oraz w zesłanie Ducha Świętego.
11. Praktyczne wykorzystanie dzieła odkupienia jest uświęceniem, które dokonuje się przy współdziałaniu człowieka z Duchem Świętym, który pochodzi od Boga Ojca i Syna. Łaska Boża i działanie Ducha Św. są nieodzowne do zbawienia. Bóg, nie krępując wolnej woli człowieka i pozostawiając mu możność wyboru między dobrem a złem, stwarza dla człowieka podstawę do nagrody lub kary ze strony Boga.
12. Nie przez wzgląd na nagrodę lub karę, lecz kierując się pragnieniem dobra dla własnego człowieczeństwa, wyniesionego przez Jezusa Chrystusa do godności synostwa Bożego, ma chrześcijanin obowiązek wcielania ideałów ewangelicznych w życiu indywidualnym i społecznym. Obowiązek ten potęgują pozytywne nakazy Boże zwane przykazaniami.
13. Z wiary w Boga wypływają podstawowe postulaty dla życia indywidualnego, rodzinnego, społecznego i stosunków międzyludzkich - zwane normami moralności. Na straży norm moralności chrześcijańskiej stoi sumienie, a wykładnikiem tych norm jest Kościół na mocy swego posłannictwa.
14. Kościół naucza, że każdy człowiek żyjący na ziemi rodzi się z duszą nieśmiertelną, stworzoną przez Boga; człowiek ma obowiązek tę duszę zbawić, czyli doprowadzić ją do połączenia z Bogiem. Zbawienie gwarantuje, z woli Bożej i na mocy nauki Jezusa Chrystusa, żywa wiara, dobre uczynki oraz chrześcijańska miłość , wprowadzone w życie przy pomocy łaski Bożej.
15. Kościół w swym nauczaniu podkreśla jedność Boga, Jego duchowość, wieczność, wszechmoc, świętość, sprawiedliwość, a nade wszystko miłosierdzie i dobroć. Kościół wierzy, że dzięki tym akcentom ukaże swym wiernym Boga, jakim jest w rzeczywistości, w przepowiadaniu Jezusa Chrystusa, jako dobrego i miłosiernego Ojca. Kościół uczy swych wyznawców żyć w świecie współczesnym, korzystać z jego dóbr i osiągnięć zgodnie z istotnymi wymogami i założeniami Ewangelii.
16. Kościół wierzy w życie pozagrobowe, którego jakość zależna będzie od sądu Bożego, na którym liczyć się będzie stopień zdobytej za życia miłości Boga i bliźniego oraz czyny pochodzące z wiary w Boga (niebo), a kara na oddaleniu człowieka od Boga (piekło).
17. Kościół czci pamięć i przykład świętych, których życie doskonałe według -zasad Jezusa Chrystusa przysporzyło chwały Bogu, stało się chlubą Kościoła i może być wzorem do naśladowania.
18. Kościół daje wyraz przekonaniu, wyrażonemu przed dziesiątkami lat przez śp. bp. Franciszka Hodura, że wszyscy ludzie, jako dzieci jednego Boga-Ojca, są sobie równi, bez względu na przywileje płynące z różnic stanu, z posiadania bogactw, z różnic rasowych, z różnicy płci. Wszyscy ludzie mają jednakowe prawo do bytu, do środków materialnych jak i duchowych, które gwarantują podstawy egzystencji, postęp duchowy i zbawienie.
19. Kościół głosi, że Jezus Chrystus założył swój Kościół i oparł go na fundamencie wiary w swe Bóstwo. Z woli Chrystusa Kościół jest organizacją powszechną, przeznaczoną dla wszystkich ludzi a jego posłannictwem jest nauczanie wiernych dobrego i szlachetnego życia na ziemi oraz osiągnięcia po śmierci celu nadprzyrodzonego, tj. swego zbawienia, czyli osiągnięcia szczęśliwości wiecznej.
20. Głową Kościoła i jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludzkością jest sam Jezus Chrystus. Apostołowie i ich następcy, biskupi powołani na swe stanowiska w drodze uświęconego Tradycją Apostolską wyboru przez kler i wiernych, działają na mocy uprawnienia, otrzymanego od Chrystusa i mają święty obowiązek głosić wiernie naukę Ewangelii, zawierającą pełnię Prawdy, Sprawiedliwości, Miłości i Pokoju.
21. Ośrodkiem kultu religijnego jest w Kościele Trójca Przenajświętsza. Matka Boża, jako Matka Zbawiciela oraz Apostołowie i wszyscy Święci - otaczani są przez Kościół należną im czcią i szacunkiem.
22. Kościół uznaje siedem sakramentów świętych, które są widzialnymi znakami niewidzialnej łaski Bożej, działającej w duszach tych ludzi, którzy przynajmniej nie stawiają jej działaniu przeszkód.
23. Kościół nie uznaje wyłączności spowiedzi usznej i praktyki obowiązkowego celibatu duchownych.
24. Kościół nie podlega zwierzchności Papieża. Biskupa Rzymu uznaje , jako primus inter pares wśród wszystkich biskupów katolickich i dąży do pełnej komuni z Kościołem Katolickim.
25. Nazwa Kościoła , jako Polski Narodowy Katolicki Kościół jest dla wiernych Kościoła bardzo istotna. Hasła Kościoła Narodowego, nie tylko z ducha, ale także z nazwy, przyświecały twórcom myśli o nim w XVI i XVII wieku. Idąc za głosem Boga, zgodnie z zesłaniem Ducha św., za marzeniami największych polskich myślicieli w przeszłości oraz wieszczów narodowych, polski naród zorganizował właśnie Kościół "Narodowy", wierzy w niego i potrzebuje go. Inne Kościoły walczyły o prawo istnienia dziesiątki lat, a jednak nie wyrzekły się swych haseł, swej nauki i swojej nazwy. Tym bardziej my, jako wierni polskiego Kościoła, opartego o odwieczne zasady Ewangelii, nie możemy wyprzeć się imienia "Narodowy", ponieważ z duszy narodu pochodzi, dla szczęścia i zbawienia narodu jest przeznaczony. Dlatego, aby Kościół ten spełniał swe zadania, w duchu i treści musi pozostać chrześcijańskim i katolickim, a w posłannictwie swym Polskim i Narodowym. (Na podstawie: "Prawo istnienia", Ks. Biskup Franciszek Hodur).
26. Do Kościoła mogą należeć wszyscy ochrzczeni w nim lub innym Kościele chrześcijańskim, przyjmujący zasady wiary PNKK w RP. Wszystkich wiernych dotyczą też zadania Kościoła, gdyż istnieje powszechna odpowiedzialność za Kościół.
27. Wszystkie władze w Kościele pochodzą z wyboru. Reprezentowane są one przez duchownych - biskupi, kapłani, diakoni, zwłaszcza w sferze udzielania sakramentów i oficjalnego nauczania. Oprócz tego istnieje odrębne powołanie zakonne do duchowego życia doskonalszego. Następnie zasadniczą rolę we władzach Kościoła mają świeccy (z udziałem duchownych) w formie władz i organów kolegialnych - Synod, Rada Kościoła, Zwyczajne i Nadzwyczajne Zgromadzenia Parafialne, Rady Parafialne ).
28. W sprawach gospodarczych i społecznych Kościół otrzymuje władzę bezpośrednio od wiernych, którzy Kościół budują, tworzą, wyznają jego zasady wiary, utrzymują go i nim się opiekują. Duchowni nie mają uprawnień do jakichkolwiek samodzielnych decyzji w sprawach Kościoła.
29. Kościół nie ustanawia nowych dogmatów i nie wydaje nieomylnych orzeczeń. Nieomylnym jest tylko Bóg, natomiast człowiek, tak jeden, jak i wielu może się mylić. Uchwały i wskazania soborów powszechnych (ekumenicznych) pierwszego Tysiąclecia Kościół przyjmuje, podobnie jak i orzeczenia własnych Synodów .
30. Kościół wyznaje, że ma być i jest aż do skończenia świata realizacją w czasie Dzieła zbawienia, dokonanego przez Jezusa Chrystusa. Ośrodkiem życia Kościoła jest Chrystus i Jego Ewangelia wciąż na nowo odczytywana, rozważana i stosowana. Eucharystia stanowi centrum życia duchowego Kościoła.
2. Kościół naucza, że istnieje jeden Bóg, Wszechmogący stwórca wszystkiego; On jest źródłem życia nadprzyrodzonego, jest celem wszystkich stworzeń, których losami kieruje sam w swej Opatrzności, zbawia przez zasługi Syna swego Jezusa Chrystusa i uświęca mocą Ducha Świętego. Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty stanowią Trójcę Świętą, w którą Kościół wierzy i czci Ją.
3. Trójca Święta - to dogmatyczne określenie, ujmujące istnienie Boga w Trzech Osobach. Zgodnie z nicejskim wyznaniem wiary Trójosobowy Bóg objawia się człowiekowi jako Ojciec, Syn Boży i Duch Święty, jednak każda z tych osób jest tym samym, jednym Bogiem, ale są oddzielnymi osobami, różniącymi się pochodzeniem i wzajemnymi relacjami.
4. Syn Boży stał się człowiekiem w osobie Jezusa Chrystusa, który jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, Zbawcą ludzi, który żył na ziemi, umarł za ich grzechy i zmartwychwstał.
5. Duch Święty - trzecia Boska Osoba Trójcy Świętej, pochodzi od Ojca i Syna. Pan Jezus nazywa Go "Duchem-Pocieszycielem", "Duchem Prawdy" ( J 15, 26-27).
6. Kościół w swej nauce wiary i moralności stoi na gruncie prawd objawionych zawartych w 72 kanonicznych księgach Pisma św., szczególnie Nowego Testamentu, a objaśnionych przez Tradycję kościelną.
7. Streszczeniem prawd wiary jest Wyznanie Wiary Nicejsko-Konstantynopolitańskie oraz Skład - Symbol Apostolski.
8. Tradycja Kościelna jest to nauka, którą głosił Kościół Święty pod natchnieniem Ducha Świętego , a która zawarta jest w orzeczeniach soborowych, w dokumentach kościelnych, w księgach liturgicznych i w pismach Ojców Kościoła.
9. Ojcowie Kościoła (Patres) byli to pisarze i teologowie we wczesnym chrześcijaństwie (do VIII wieku). Nauka starożytnych i wczesnośredniowiecznych Ojców Kościoła, a także dział teologii zajmujący się ich nauczaniem, nazywa się patrystyką.
10. Kościół wierzy w zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Jezusa Chrystusa oraz w zesłanie Ducha Świętego.
11. Praktyczne wykorzystanie dzieła odkupienia jest uświęceniem, które dokonuje się przy współdziałaniu człowieka z Duchem Świętym, który pochodzi od Boga Ojca i Syna. Łaska Boża i działanie Ducha Św. są nieodzowne do zbawienia. Bóg, nie krępując wolnej woli człowieka i pozostawiając mu możność wyboru między dobrem a złem, stwarza dla człowieka podstawę do nagrody lub kary ze strony Boga.
12. Nie przez wzgląd na nagrodę lub karę, lecz kierując się pragnieniem dobra dla własnego człowieczeństwa, wyniesionego przez Jezusa Chrystusa do godności synostwa Bożego, ma chrześcijanin obowiązek wcielania ideałów ewangelicznych w życiu indywidualnym i społecznym. Obowiązek ten potęgują pozytywne nakazy Boże zwane przykazaniami.
13. Z wiary w Boga wypływają podstawowe postulaty dla życia indywidualnego, rodzinnego, społecznego i stosunków międzyludzkich - zwane normami moralności. Na straży norm moralności chrześcijańskiej stoi sumienie, a wykładnikiem tych norm jest Kościół na mocy swego posłannictwa.
14. Kościół naucza, że każdy człowiek żyjący na ziemi rodzi się z duszą nieśmiertelną, stworzoną przez Boga; człowiek ma obowiązek tę duszę zbawić, czyli doprowadzić ją do połączenia z Bogiem. Zbawienie gwarantuje, z woli Bożej i na mocy nauki Jezusa Chrystusa, żywa wiara, dobre uczynki oraz chrześcijańska miłość , wprowadzone w życie przy pomocy łaski Bożej.
15. Kościół w swym nauczaniu podkreśla jedność Boga, Jego duchowość, wieczność, wszechmoc, świętość, sprawiedliwość, a nade wszystko miłosierdzie i dobroć. Kościół wierzy, że dzięki tym akcentom ukaże swym wiernym Boga, jakim jest w rzeczywistości, w przepowiadaniu Jezusa Chrystusa, jako dobrego i miłosiernego Ojca. Kościół uczy swych wyznawców żyć w świecie współczesnym, korzystać z jego dóbr i osiągnięć zgodnie z istotnymi wymogami i założeniami Ewangelii.
16. Kościół wierzy w życie pozagrobowe, którego jakość zależna będzie od sądu Bożego, na którym liczyć się będzie stopień zdobytej za życia miłości Boga i bliźniego oraz czyny pochodzące z wiary w Boga (niebo), a kara na oddaleniu człowieka od Boga (piekło).
17. Kościół czci pamięć i przykład świętych, których życie doskonałe według -zasad Jezusa Chrystusa przysporzyło chwały Bogu, stało się chlubą Kościoła i może być wzorem do naśladowania.
18. Kościół daje wyraz przekonaniu, wyrażonemu przed dziesiątkami lat przez śp. bp. Franciszka Hodura, że wszyscy ludzie, jako dzieci jednego Boga-Ojca, są sobie równi, bez względu na przywileje płynące z różnic stanu, z posiadania bogactw, z różnic rasowych, z różnicy płci. Wszyscy ludzie mają jednakowe prawo do bytu, do środków materialnych jak i duchowych, które gwarantują podstawy egzystencji, postęp duchowy i zbawienie.
19. Kościół głosi, że Jezus Chrystus założył swój Kościół i oparł go na fundamencie wiary w swe Bóstwo. Z woli Chrystusa Kościół jest organizacją powszechną, przeznaczoną dla wszystkich ludzi a jego posłannictwem jest nauczanie wiernych dobrego i szlachetnego życia na ziemi oraz osiągnięcia po śmierci celu nadprzyrodzonego, tj. swego zbawienia, czyli osiągnięcia szczęśliwości wiecznej.
20. Głową Kościoła i jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludzkością jest sam Jezus Chrystus. Apostołowie i ich następcy, biskupi powołani na swe stanowiska w drodze uświęconego Tradycją Apostolską wyboru przez kler i wiernych, działają na mocy uprawnienia, otrzymanego od Chrystusa i mają święty obowiązek głosić wiernie naukę Ewangelii, zawierającą pełnię Prawdy, Sprawiedliwości, Miłości i Pokoju.
21. Ośrodkiem kultu religijnego jest w Kościele Trójca Przenajświętsza. Matka Boża, jako Matka Zbawiciela oraz Apostołowie i wszyscy Święci - otaczani są przez Kościół należną im czcią i szacunkiem.
22. Kościół uznaje siedem sakramentów świętych, które są widzialnymi znakami niewidzialnej łaski Bożej, działającej w duszach tych ludzi, którzy przynajmniej nie stawiają jej działaniu przeszkód.
23. Kościół nie uznaje wyłączności spowiedzi usznej i praktyki obowiązkowego celibatu duchownych.
24. Kościół nie podlega zwierzchności Papieża. Biskupa Rzymu uznaje , jako primus inter pares wśród wszystkich biskupów katolickich i dąży do pełnej komuni z Kościołem Katolickim.
25. Nazwa Kościoła , jako Polski Narodowy Katolicki Kościół jest dla wiernych Kościoła bardzo istotna. Hasła Kościoła Narodowego, nie tylko z ducha, ale także z nazwy, przyświecały twórcom myśli o nim w XVI i XVII wieku. Idąc za głosem Boga, zgodnie z zesłaniem Ducha św., za marzeniami największych polskich myślicieli w przeszłości oraz wieszczów narodowych, polski naród zorganizował właśnie Kościół "Narodowy", wierzy w niego i potrzebuje go. Inne Kościoły walczyły o prawo istnienia dziesiątki lat, a jednak nie wyrzekły się swych haseł, swej nauki i swojej nazwy. Tym bardziej my, jako wierni polskiego Kościoła, opartego o odwieczne zasady Ewangelii, nie możemy wyprzeć się imienia "Narodowy", ponieważ z duszy narodu pochodzi, dla szczęścia i zbawienia narodu jest przeznaczony. Dlatego, aby Kościół ten spełniał swe zadania, w duchu i treści musi pozostać chrześcijańskim i katolickim, a w posłannictwie swym Polskim i Narodowym. (Na podstawie: "Prawo istnienia", Ks. Biskup Franciszek Hodur).
26. Do Kościoła mogą należeć wszyscy ochrzczeni w nim lub innym Kościele chrześcijańskim, przyjmujący zasady wiary PNKK w RP. Wszystkich wiernych dotyczą też zadania Kościoła, gdyż istnieje powszechna odpowiedzialność za Kościół.
27. Wszystkie władze w Kościele pochodzą z wyboru. Reprezentowane są one przez duchownych - biskupi, kapłani, diakoni, zwłaszcza w sferze udzielania sakramentów i oficjalnego nauczania. Oprócz tego istnieje odrębne powołanie zakonne do duchowego życia doskonalszego. Następnie zasadniczą rolę we władzach Kościoła mają świeccy (z udziałem duchownych) w formie władz i organów kolegialnych - Synod, Rada Kościoła, Zwyczajne i Nadzwyczajne Zgromadzenia Parafialne, Rady Parafialne ).
28. W sprawach gospodarczych i społecznych Kościół otrzymuje władzę bezpośrednio od wiernych, którzy Kościół budują, tworzą, wyznają jego zasady wiary, utrzymują go i nim się opiekują. Duchowni nie mają uprawnień do jakichkolwiek samodzielnych decyzji w sprawach Kościoła.
29. Kościół nie ustanawia nowych dogmatów i nie wydaje nieomylnych orzeczeń. Nieomylnym jest tylko Bóg, natomiast człowiek, tak jeden, jak i wielu może się mylić. Uchwały i wskazania soborów powszechnych (ekumenicznych) pierwszego Tysiąclecia Kościół przyjmuje, podobnie jak i orzeczenia własnych Synodów .
30. Kościół wyznaje, że ma być i jest aż do skończenia świata realizacją w czasie Dzieła zbawienia, dokonanego przez Jezusa Chrystusa. Ośrodkiem życia Kościoła jest Chrystus i Jego Ewangelia wciąż na nowo odczytywana, rozważana i stosowana. Eucharystia stanowi centrum życia duchowego Kościoła.
Nasza tozsamosc
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM KATOLICKIM ... zakorzenionym w Piśmie Świętym, w oparciu o tradycję, przyjmującym dogmaty pierwszych siedmiu Soborów niepodzielonego Kościoła Chrystusowego.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM APOSTOLSKIM ... zachowaliśmy sukcesję apostolską - nieprzerwaną linię biskupią z apostołami Jezusa Chrystusa, obecnego zawsze wśród biskupów i kapłanów.
SAKRAMENTY KOŚCIOŁA ... uznajemy siedem sakramentów świetych:
1. Chrzest i Bierzmowanie
2. Słowo Boże
3. Eucharystia
4. Pokuta i Pojednanie
5. Namaszczenie chorych
6. Kapłaństwo
7. Małżeństwo
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM NAUCZAJĄCYM ... prowadzimy katechezy dla dzieci i młodzieży, szkoły życia chrześcijańskiego, niedziele szkoły dla wszystkich grup wiekowych w celu przekazania wiernym bogatego dziedzictwa pozostawionego przez Chrystusa.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM DEMOKRATYCZNYM ... , w którym duchowni i świeccy odpowiedzialnie współdziałają w misji kościoła i nim zarządzają z poprzez Rady Parafialne, Synody Diecezjalne i Generaly Synod.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM REAGUJĄCYM ... wychodzimy na przeciw potrzebom religijnym i społecznym wiernych poprzez środki masowego przekazu i sakramenty święte i ich potrzeb społecznych.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM OTWARTYM NA IDEE EKUMENICZNE ... współpracujemy z innymi Kościołami, aby nasze otoczenie stawało się lepszym miejscem do życia. Prowadzimy dialogi międzywyznaniowe, w tym bardzo intensywny dialog z Kościołem Rzymsko-Katolickim i Episkopalnym.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM WSPIERAJĄCYM ... Jeśli masz rodzinę, osobiste, religijne problemy, jeśli szukasz wsparcia moralnego i duchowego, może będziemy mogli pomóc.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM UWIELBIENIA BOGA ... wierni regularnie uczęszczają na Msze święte i nabożeństwa w niedzielę, dzień Pański i inne święta.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM POKUTY ... sakrament pokuty w konfesjonale jest obowiązkowy dla dzieci do 16. lat, po czym można przystępować do sakramentu pokuty w formie ogólnej dla wszystkich, podczas Mszy św.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM PRZYJAZNYM ... gdzie wszystkich członków parafii łączy przyjazń, wzajmena pomoc, wsparcie, pokój i miłość Chrystusowa, rozszerzająca nasz krąg chrześcijańskiej wspólnoty o każdego nowego parafianina, bez względu na jego poglądy społeczne, polityczne, orientację seksualną, rasę czy narodowość. Wszyscy jesteśmy dziećmi Jednego Boga !
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM APOSTOLSKIM ... zachowaliśmy sukcesję apostolską - nieprzerwaną linię biskupią z apostołami Jezusa Chrystusa, obecnego zawsze wśród biskupów i kapłanów.
SAKRAMENTY KOŚCIOŁA ... uznajemy siedem sakramentów świetych:
1. Chrzest i Bierzmowanie
2. Słowo Boże
3. Eucharystia
4. Pokuta i Pojednanie
5. Namaszczenie chorych
6. Kapłaństwo
7. Małżeństwo
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM NAUCZAJĄCYM ... prowadzimy katechezy dla dzieci i młodzieży, szkoły życia chrześcijańskiego, niedziele szkoły dla wszystkich grup wiekowych w celu przekazania wiernym bogatego dziedzictwa pozostawionego przez Chrystusa.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM DEMOKRATYCZNYM ... , w którym duchowni i świeccy odpowiedzialnie współdziałają w misji kościoła i nim zarządzają z poprzez Rady Parafialne, Synody Diecezjalne i Generaly Synod.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM REAGUJĄCYM ... wychodzimy na przeciw potrzebom religijnym i społecznym wiernych poprzez środki masowego przekazu i sakramenty święte i ich potrzeb społecznych.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM OTWARTYM NA IDEE EKUMENICZNE ... współpracujemy z innymi Kościołami, aby nasze otoczenie stawało się lepszym miejscem do życia. Prowadzimy dialogi międzywyznaniowe, w tym bardzo intensywny dialog z Kościołem Rzymsko-Katolickim i Episkopalnym.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM WSPIERAJĄCYM ... Jeśli masz rodzinę, osobiste, religijne problemy, jeśli szukasz wsparcia moralnego i duchowego, może będziemy mogli pomóc.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM UWIELBIENIA BOGA ... wierni regularnie uczęszczają na Msze święte i nabożeństwa w niedzielę, dzień Pański i inne święta.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM POKUTY ... sakrament pokuty w konfesjonale jest obowiązkowy dla dzieci do 16. lat, po czym można przystępować do sakramentu pokuty w formie ogólnej dla wszystkich, podczas Mszy św.
JESTEŚMY KOŚCIOŁEM PRZYJAZNYM ... gdzie wszystkich członków parafii łączy przyjazń, wzajmena pomoc, wsparcie, pokój i miłość Chrystusowa, rozszerzająca nasz krąg chrześcijańskiej wspólnoty o każdego nowego parafianina, bez względu na jego poglądy społeczne, polityczne, orientację seksualną, rasę czy narodowość. Wszyscy jesteśmy dziećmi Jednego Boga !
Na koniec cos, co lze z oka wyciska...
| nasza_polska.wmv |